تپولوژی شبکه Network Topology

شکل و ساختار شبکه به مفهومی کاملاً مجزا از ساختار منطقی شبکه، مثلاً این سؤال غلط است که پرسیده شود، سیستم Peer To Peer با چه تپولوژی کار می کند.

1)     فیبر نوری Fiber Optic

یک استوانه به ضخامت تقریباً یک تار مو و متشکل از کابل های بسیار نازکی از جنس شیشه یا پلاسیک خاص است که پرتوهای نور را از مبدأ به مقصد در مسیری به طول چند متر تا چند ده کیلومتر منتقل می کند، اساس فیبر نوری برای اصل شکست نور استوار است با قرار گرفتن دو محیط با ضریب شکست های متفاوت در داخل کابل فیبر نوری، نوری که توسط مولدهای خواص و دقیق با زاویه تابش بیشتر از زاویه بحرانی به درون هسته فیبر تابانده می شود.

اینترنت و دسترسی به آن، به بخش لازم و جدایی‌ناپذیر زندگی و كار میلیون‌ها نفر از ساكنان جهان بدل شده است. كار روی اینترنت، تفریح روی اینترنت و حتی زندگی روی اینترنت! خواسته خیل عظیمی از جوانان هر كشور را تشكیل می‌دهد.
امروزه، یكی از معیارهای پیشرفت یا عقب‌ماندگی هر كشور عملاً تعداد مشتركان اینترنتی آن است. از طرف دیگر، دسترسی سنتی به اینترنت از طریق خطوط كُند و عذاب‌آور تلفنی، دیگر جوابگوی بسیاری از انتظارات كاربران نیست.
بنابراین در عمل ملاك و معیار سازگاری هر جامعه با فضای مجازی اینترنتی، به میزان گستردگی دسترسی پرسرعت یا به زبان فنی‌تر باندپهن ‌(Broadband Access) مربوط می‌شود. اینترنت پرسرعت نه تنها برای پاسخگویی به نیاز روزافزون كاربران معرفی شده است، بلكه خود به صورت بستری برای ارائه انواع و اقسام خدمات ارتباطی همچون تلفن اینترنتی (VoIP)، تلویزیون اینترنتی (IPTV) و مانند آن‌ها به‌كار گرفته می‌شود.
اولین و مهم‌ترین انتخاب هر شركت فراهم‌كننده خدمات دسترسی پرسرعت به اینترنت (موسوم به PAP)، معماری شبكه دسترسی است كه البته بخش فیزیكی آن (توپولوژی، فواصل كابل‌ها، و وجود یا عدم وجود فیبرنوری) معمولاًً تحت كنترل و اراده این شركت‌ها نیست (مگر آن‌كه خود آن‌ها شركت‌های مخابرات تلفنی باشند). بنابراین آنچه در حوزه كنترل این شركت‌ها می‌ماند، گزینش صحیح پروتكل‌های ارتباطی همچون DHCP ،L۲TP ،PPPoA ،PPPoE است كه در ادامه با نقاط قوت و ضعف هر یك از آن‌ها آشنا می شویم.

مقدمه

امروزه استفاده از شبکه های بدون کابل در ابعاد وسیعی گسترش یافته است ولی هنوز بيشتر سازمان ها و موسسات از سیستم های شبکه مبتنی بر کابل، استفاده می نمایند. با وجود تنوع زياد در کابلها و روشهاي کابل کشي در اينجا ساده ترين و موثرترين راهکارها براي کابل کشي يک شبکه به صورت علمي و عملي بيان مي شود.

پروتکل TCP/IP

 TCP/IP پروتکل استاندارد در اکثر شبکه های بزرگ است . با اينکه پروتکل فوق کند و مستلزم استفاده از منابع زيادی است ، ولی بدليل مزايای بالای آن نظير : قابليت روتينگ ، حمايت در اغلب پلات فورم ها و سيستم های عامل همچنان در زمينه استفاده از پروتکل ها حرف اول را می زند. با استفاده از پروتکل فوق کاربران با در اختيار داشتن ويندوز و پس از اتصال به شبکه اينترنت، براحتی قادر به ارتباط با کاربران ديگر خواهند بود که از مکينتاش استفاده می کند
 امروزه کمتر محيطی را می توان يافت که نيازبه دانش کافی در رابطه با TCP/IP نباشد. حتی سيستم عامل شبکه ای ناول که ساليان متمادی از پروتکل IPX/SPX برای ارتباطات  استفاده می کرد، در نسخه شماره پنج خود به ضرورت استفاده از پروتکل فوق واقف و نسخه اختصاصی خود را در اين زمينه ارائه نمود.
پروتکل TCP/IP در ابتدا برای استفاده در شبکه ARPAnet ( نسخه قبلی اينترنت ) طراحی گرديد. وزارت دفاع امريکا با همکاری برخی از دانشگاهها اقدام به طراحی يک سيستم جهانی نمود که دارای قابليت ها و ظرفيت های متعدد حتی در صورت بروز جنگ هسته ای باشد. پروتکل ارتباطی برای شبکه فوق ، TCP/IP در نظر گرفته شد.

اجزای پروتکل TCP/IP
پروتکل TCP/IP از مجموعه پروتکل های ديگر تشکيل شده که هر يک در لايه مربوطه، وظايف خود را انجام می دهند. پروتکل های موجود در لايه های Transport و Network دارای اهميت بسزائی بوده و در ادامه به بررسی آنها خواهيم پرداخت .

مدل مرجع اتصال داخلی سیستم‌های باز (به انگلیسی: OSI model)‏ که گاه «مدل هفت‌ لایه اُ اِس ‌آی» نیز خوانده می‌شود، توصیفی مفهومی و مجرد از لایه‌هایی است که دو یا چند سیستم مخابراتی یا شبکه کامپیوتری از طریق آن به یکدیگر متصل می‌شوند.

مدل OSI یک معماری شبکه نیست، چون هیچ سرویس یا پروتکلی در آن تعریف نمی‌شود. بلکه یکی از مدل‌های استاندارد و پذیرفته شده‌ است که برای طراحی یا توصیف شبکه‌های مخابراتی به کار می‌رود.

یک شبکه رایانه‌ای اجازه به اشتراک گذاری منابع و اطلاعات را میان دستگاه‌های متصل شده به هم، می‌دهد. در دهه ۶۰ میلادی، آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته (ARPA)، بودجه‌ای را به منظور طراحی شبکه آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته (ARPANET) برای وزارت دفاع ایالات متحده آمریکا اختصاص داد. این اولین شبکه رایانه‌ای در جهان بود. توسعه شبکه از سال ۱۹۶۹ و براساس طرح‌های توسعه یافته دهه ۶۰ آغاز شد.